Wat de tuin van opa en oma tot een sprookje maakte

BLOG – Met haar step duwde ze het tuinhekje opzij. Het piepte wat weerbarstig toen het open zwaaide. Haar step zette ze tegen het schuurtje, dat moest van oma. Geen step in de tuin kind. Door het bladerdak van de gouden regen knipoogde de zon langs haar heen richting de grillige flagstones op de grond. Meteen bevond ze zich in die sprookjesachtige wereld van de tuin van oma.

Het stenen egeltje leek andersom te staan. Gisteren keek hij nog naar de rode roos naast de vijver. De kikker lag op zijn kant en waar waren Hendrik en Cornelis?

Het kasteel aan het eind van de tuin was waar opa en oma woonden

Deze tuin was haar wereld. Je kon er niet omheen. Gegrepen werden jong en oud er door de veelzijdigheid aan planten en het rijke insectenleven. Een koolwitje vloog van de monnikskap naar de vlinderstruik met z’n paarse diepe tint. Een koolmeesje had zich het enige nestkastje toe geëigend. De bijen en hommels zoemden van plant naar plant. Puck, de rode kater, lag op zijn favoriete steen naast de berk. Hij koesterde zich in de voorjaarszon. Tevreden snuitje en dat lag vast ook aan zijn dikke gevulde buik. 

Het kasteel aan het eind van de tuin was waar opa en oma woonden. Maar daar was ze nog lang niet. Oma kon niet eens zien of zij er al was. Want de tuin was zo begroeid en de ingang lag ver achterin, achter al het groen.

Ineens zag ze de rode punt van de muts van Hendrik. Ze knielde bij hem en ze zag dat hij trouw zijn beide knuistjes om de kruiwagen heen had. Cornelis kon niet ver zijn. Waar zat die knorrepot nou. En daar zag ze hem. De blauwe punt van zijn muts stak boven de weigelia uit. Lantaarn in de hand.

Hendrik en Cornelis waren de hele nacht in de weer geweest

Ze ging maar eens even op het bankje zitten onder de kastanje. Vlakbij de vijver. Boven het water gleden de waterspinnen en libellen heen en weer in een prachtige dans. Af en toe beschenen door de zonnestralen die nog steeds hun best deden om door te dringen in de gezellige tuin. 

Hendrik en Cornelis waren de hele nacht in de weer geweest. Dat kon ze zien. Hendrik zag er moe uit en als het had gekund, overdag dan, zou Cornelis wel even naast haar gaan zitten op het bankje. Maar opa had gezegd, overdag kunnen ze niks maar ’s nachts als de mensen slapen, dan gaan ze aan het werk. Onkruid wieden en de stenen vegen. Hendrik loopt achter Cornelis aan en die geeft licht met zijn lantaarntje. Soms zie je als je wakker bent een klein schijnsel door de tuin gaan. Dat is het lampje van Cornelis. 

Nu kon ze oma vertellen hoe mooi de tuin was

Het meisje dagdroomde verder. Ze hoorde niet de zachte voetstappen van oma. Deze wist allang dat ze er was. Natuurlijk, oma’s kunnen dat. Oma schuifelde voorzichtig naderbij om haar niet te verstoren. Dag Sientje, ga je mee aardbeitjes plukken en bramen. Dan gaan wij een taart maken voor opa. He, wat fijn. Nu  kon ze oma vertellen van hoe mooi de tuin was. En dat ze bezorgd was om Hendrik.

Babbelend liep ze met oma mee en het schaaltje was snel vol. Vooral de bramen waren talrijk. Grote struiken met best scherpe doorns. Voorzichtig maar. In haar mond zat een dikke zoete braam. Lekker hoor. Een druppel sap kleurde haar jurkje paars… 

Opa zat te snurken in de stoel onder de blauwe parasol

Richting het huis werd de tuin wat lichter, hier had ze zon vrij spel. Een grasveld en fonteintje met een elfje voor de vogels. Terras met een lekkere stoel van oma. Opa zat te snurken in de stoel onder de blauwe parasol. Sientje ging naast hem aan de tafel zitten en kreeg een glas ranja met een rietje. Lekker koud. Opa deed zijn ogen open en fluisterde dicht bij haar oor. Zal ik je vertellen van puntbaard en Piggelmee? Ze ging op zijn schoot zitten en nestelde zich tegen hem aan. Hij vertelde en nam haar mee naar de wereld van avontuur van kabouters en een jongetje met een fietsje en hoe hij puntbaard leerde kennen.

Onkruid is er het bewijs van

Elke tuin heeft een ziel. Ze stuurt de mens in een richting en laat zich maar heel even bedwingen. Onkruid is er het bewijs van. De natuur kun je leiden maar niet dwingen. Dus stroom mee en geef je over. 

Elke keer als ik rust zoek, ga ik in mijn gedachten terug naar die sprookjestuin, en voel de betovering van de natuur. Zo zijn er vele soorten tuinen en soms moet je gewoon een tuin een jaartje rust geven. Gewoon laten gaan en dan gebeuren er wel eens wonderlijke dingen. Maar waarom die egel nu andersom stond? En de kikker omgevallen was?
Tot op de dag van vandaag weet ik dat nog steeds niet…

Deel dit artikel

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top