Over de band met je hond en het hartverscheurende verhaal van Annelies

Onlangs spraken we over de hond als huisdier en dat maakte bij veel van onze lezers een en ander los. Dan is het bijzonder als mensen reageren en hun verhaal doen. Dat waarderen we en we willen graag een bijzonder en emotioneel verhaal met je delen. 

Naar aanleiding van ons artikel ‘maakt een hond gelukkiger’ reageerden flink veel hondenbezitters, die inderdaad positieve emoties ervaren dankzij hun viervoeter. Een hond blijkt zeker bij te dragen aan ons levensgeluk en met name als het tegenzit. 

Op haar 51ste werd ze depressief

Zoals Jolanda Berntsen die op haar 51ste depressief werd. Ze onderging een flink aantal onderzoeken, moest medicijnen slikken en werd drie keer opgenomen. Vier jaar geleden werd ze volledig afgekeurd. Maar daar was ‘Beer’. “Wanneer ik thuis kwam, na opname maar ook nu nog steeds, moet ik uiterlijk om acht uur ’s morgens mijn bed uit, douchen en Beer uitlaten. Ik doe dit ’s morgens met een hele groep hondenbezitters wat betekent dat ik door Beer in contact met anderen kom en dat is fijn.”

Ze vertelt dat hond Beer precies aanvoelt wanneer het niet goed met haar gaat. “Dan waarschuwt Beer mij. Die voelt het eerder dan ik. Ik kan dan mijn tempo en agenda alvast aanpassen. Beer is echt mijn maatje. Ik weet niet hoe mijn leven zonder haar was geweest.”

‘En nog altijd’, zo vertelt ze de redactie, ‘is het emotioneel om dit op te schrijven’

Annelies van Bloois, onze vaste schrijfster bij 50+, reageerde eveneens. Wat we nog niet van haar wisten was dat haar hond Lenny enorm belangrijk voor haar is. De twee honden die ze voor Lenny had, hebben haar trouw bijgestaan in een moeilijke periode in naar leven. En nog altijd, zo vertelt ze de redactie, is het emotioneel om dit op te schrijven. Toch doet ze het en dat is moedig te noemen. “Na mijn scheiding en later na het overlijden van mijn broer, had ik heel veel aan die speciale hondenliefde en aandacht.” Haar bijzondere en vooral emotionele verhaal, lees je hier.

Er was geen sprake van, die hond kwam er niet

“Zolang ik me kan herinneren wilde ik graag een hond. Maar daar was echt geen sprake van bij ons thuis, dus die kwam er niet. Ik liet hondjes uit van buren en van vriendinnetjes en daar stelde ik me mee tevreden. Honden hebben altijd iets heel speciaals gehad voor mij. Het contact wat je kan maken is uniek ten opzichte van andere dieren. Het zit op een bepaald niveau. Anders dan met andere dieren. Honden verstaan mensen op een bepaalde manier, en ze zijn op je gesteld. Toen ik trouwde was er nog steeds geen kans op een hond voor mij, want mijn toenmalige man stond er helemaal niet achter. En ik vind dat je samen de beslissing moet nemen voor een nieuwe huisgenoot. Want een hond is echt een gezinslid, en als ik de enige was die het wilde was dat geen goede basis.

Ik denk dat het een goedmakertje was voor zijn affaire

Het was eind van het jaar 2000 en ik had inmiddels twee kinderen van 12 en 9 jaar, die ook graag een hond wilden. Toen ging mijn man overstag. We mochten een pup. Achteraf denk ik dat het een goedmakertje geweest is van hem, hij was achter mijn rug om een affaire begonnen met een andere vrouw.

Het hondje wat we kozen, moest natuurlijk groot genoeg zijn om bij haar moeder weg te mogen, en in februari 2001 was het zover. Tess deed haar intrede, een kruising Duitse Herder/Duitse staande. Vanaf het begin af aan heb ik een band met haar gehad die verder ging dan slechts huisdier en eigenaar. We verstonden elkaar op een bepaalde manier, ik kan niet goed uitleggen hoe. Zij voelde mij aan en ik haar. Ze was natuurlijk gewoon hond, met hondengedrag, maar ze kon mij ook ‘lezen’. 

Toen mijn man uiteindelijk te kennen gaf dat hij toch voor de andere vrouw koos en bij ons wegging, stortte mijn wereld in. Een enorme complexiteit van gevoelens verwarde me. Verdriet, rouw, boosheid, strijdlust, gevoel van vernedering, hoop, wanhoop, alles was er. En Tess was er voor mij. Voor haar hoefde ik me niet groot te houden, hoefde ik niet sterk te zijn, hoefde ik niet te vechten., maar als ik dat allemaal wel wilde, was zij er ook. Zij was letterlijk aan mijn zij, hoe ik me ook voelde. Dat voelde als een enorme steun, onvoorwaardelijk. 

‘Echt in de steek gelaten, want hij sneed alle banden door en vertrok naar Amerika’

Zij heeft me echt geholpen om mijn dagelijkse dingen te blijven doen zodat ik in eerste instantie kon overleven. Zo voelde het echt in het begin, overleven. Daarnaast wilde ik er zijn voor mijn kinderen, mijn man had hen immers ook in de steek gelaten. Echt in de steek gelaten, want hij sneed alle banden door en vertrok naar Amerika. De kinderen begrepen er niks van. 

Ik heb eindeloos met Tess gewandeld. Door het bos en langs het meer. Dan kon ik mijn tranen de vrije loop laten, kon ik heel hard schreeuwen over het water, kon ik hardop tegen mezelf praten. Zij vroeg niet, zij suste niet, zij werd niet boos of gegeneerd of ongeduldig, zij was gewoon naast me, drukte zich soms tegen me aan met de boodschap: ik ben er. Dat heeft me zo heel erg goed gedaan. Mijn onvoorwaardelijke maatje. Die band is altijd zo gebleven, ook toen het weer beter met mij ging en ik uiteindelijk een andere man ontmoette met wie ik het aandurfde om een relatie aan te gaan. 

Toen dat gebeurde had ik inmiddels nog een hond, Lynn. Een onduidelijke kruising, ruigharig, echt een boefje om te zien. Ik had via de hondenclub over haar gehoord, zij had een vervelend leven omdat zij de dupe was van de scheiding van haar eigenaars. De man kon niet voor haar zorgen in z’n miniflat, de vrouw wilde die hond eigenlijk helemaal niet hebben, dus ze werd verwaarloosd, zat dagen alleen op een balkonnetje en kreeg te eten als er toevallig om gedacht werd. Het sprak me zo aan, juist omdat ze slachtoffer was van een scheiding. 

Ik wilde haar een thuis geven, samen met mijn kinderen en Tess. Ze was drie jaar toen ze bij ons kwam, we hebben haar dus niet als pup gekregen en daardoor heeft het een poosje geduurd voordat we een band kregen met elkaar. En het is nooit zo geworden als met Tess, zij heeft te lang voor zichzelf moeten zorgen om onzelfzuchtig te zijn. Maar toen ze ouder werd, raakte ze helemaal gesetteld bij ons en kon ze laten zien hoe ze werkelijk was: liefdevol, geduldig en erg grappig. 

De moeilijkste beslissing van mijn leven

Tess is elf jaar geworden, ze werd op een gegeven moment ziek en na een paar dagen moesten we de beslissing nemen om haar in te laten slapen. Het is denk ik de moeilijkste beslissing van mijn leven geweest. Mijn verstand zei dat ik haar ermee hielp, dat ze waardig kon sterven terwijl ze nog een hond was in plaats van een afgetakeld ziek hoopje ellende. Maar mijn gevoel zei dat ik haar in de steek liet. Zij die er altijd was voor mij, moest nu doormaken dat ik haar liet inslapen. Ze kon zich ook niet overgeven zodat het moment van de euthanasie verschrikkelijk was. 

Ik heb me finaal binnenstebuiten gehuild hierover. Zowel over het gemis van haar als over mijn beslissing, ik had er zo’n enorme spijt van ook al wist ik dat het niet terecht was. Ik voelde me zo verschrikkelijk schuldig. Op een avond zat ik met mijn zus daarover te praten, ik was uiteraard weer helemaal in tranen. En op dat moment zag ik een beeld voor me. Het was als in een zonnig bos, maar het licht was veel feller. En Tess kwam op me toerennen en vlak voor me sprong ze op, met een blije snoet. Toen was het beeld weg en een enorme rust vulde me. Dit was haar manier om te laten weten dat mijn beslissing goed was geweest en dat ze nu gelukkig en gezond was. Ik heb toen weer gehuild, maar het voelde heel anders. Tranen van opluchting en geluk. Het was goed zo. 

Het is te verschrikkelijk voor woorden

We hadden alleen Lynn nog en die hechtte zich meer aan ons nu ze alleen was. Op 1 november 2012 kregen we ’s nachts telefoon, ik vergeet het nooit meer. Mijn broer was op zijn werk op een afschuwelijke manier verongelukt, hij was dood. Hij werkte bij een ijzergieterij en had nachtdienst. Die nacht is een heftruck die geladen was met een bak gesmolten ijzer van achter op hem ingereden en heeft hem verpletterd en verbrand. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haal om dit zomaar te typen, het is immers te verschrikkelijk voor woorden. 

Het is inmiddels zes jaar geleden, maar ik ben er nog steeds kapot van. De aller-scherpste randjes zijn van het verdriet af, maar het is nog steeds iets waar ik eigenlijk niet over kan praten. Na het ongeluk ben ik ook een poos onbereikbaar geweest. Voor iedereen, dus ook voor mijn man en mijn kinderen, mijn zus, wie dan ook. Ik was volkomen opgesloten in mijzelf, de enige die echt tot me door kon dringen was Lynn. Omdat ze er gewoon was, met haar besnorde koppie, haar lijfje tegen me aan. Ze vroeg niet, ik hoefde niet te praten, alleen haar warmte te voelen. Ik kon helemaal mezelf zijn bij haar. Voor alle anderen en de rest van de wereld voelde het alsof ik in een glazen bubbel leefde. Ik zag en hoorde alles maar kon nergens deel van uitmaken en bij niemand komen en niemand kon bij mij komen. Behalve Lynn. Lynn probeerde niet om me uit die bubbel te halen, zij kroop er gewoon bij in. En toen heb ik ook met haar eindeloos gewandeld, omdat ik met haar alleen kon zijn zonder me eenzaam te voelen en ook weer alle verdriet kon uitschreeuwen, uithuilen, hardop tegen mijn broer kon praten zonder dat zij vond dat het gek was.

Dit is hem

Lynn is veertien jaar geworden en was op het eind eenvoudig op. Ze is heel rustig ingeslapen en ik had er vrede mee, maar wel weer heel veel verdriet. Twee maanden later kwam pup Lenny. Ook met hem heb ik weer een heel speciale band. Gek genoeg herken ik heel veel van mezelf in hem. Misschien was het daarom ook niet moeilijk om hem te kiezen. Vanaf het moment dat ik hem op mijn arm had, hij was toen drie weekjes oud, wist ik: dit is hem. Ondanks dat zijn broertjes en zusjes even schattig waren natuurlijk, welke pup is dat nou niet. Maar hij was degene met wie ik direct een emotionele klik voelde, dus hij werd ons hondje. 

Ik begrijp hoe hij zich voelt als hij onzeker is, of juist uitzinnig blij. Hij kan ook echt verdrietig zijn, of zitten mokken. Hij is een hond, en niet ‘als ons kind’, laat dat duidelijk zijn. Ik zie honden ook niet als surrogaat mensen. Want juist het hond-zijn maakt hem of haar zo speciaal, de connectie tussen mens en hond. Met wederzijds respect en als het goed is heel veel wederzijdse liefde. Een hond verrijkt mijn leven en vult gaten op zoals mensen onderling dat niet kunnen.

Deel dit artikel

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top